مردم را روزگارى رسد که در آن از قرآن جز نشاندن نماند و از اسلام جز نام آن . در آن روزگار بناى مسجدهاى آنان از بنیان آبادان است و از رستگارى ویران . ساکنان و سازندگان آن مسجدها بدترین مردم زمینند ، فتنه از آنان خیزد و خطا به آنان درآویزد . آن که از فتنه به کنار ماند بدان بازش گردانند ، و آن که از آن پس افتد به سویش برانند . خداى تعالى فرماید : به خود سوگند ، بر آنان فتنهاى بگمارم که بردبار در آن سرگردان ماند و چنین کرده است ، و ما از خدا مىخواهیم از لغزش غفلت درگذرد . [نهج البلاغه]
نویسنده: علیرضا منصوری نوری چهارشنبه 88 آبان 13 ساعت 10:2 عصر
نظرات شما ()
